از ديدگاه روش شناسي هرمنوتيکي، استعاره، با داشتن ويژگي هاي منحصر به فرد، ابزاري كارآمد در فهم پديده هاي پيچيده علوم گوناگون تلقي مي شود. در قلمرو علم مديريت نيز برخي نظريه پردازان سازمان تلاش كرده اند تا با بهره گيري از استعاره هاي متعدد سازمان را فهميده و تبيين كنند. اين مقاله با فرارفتن از مقولات مديريتي رايج، از استعاره اي ريشه اي بحث مي كند كه از منظري هستي شناسانه به طرح پرسش از هستي و حقيقت سازمان مي پردازد. در حقيقت برخلاف بسياري از استعاره هاي ديگر سازمان، استعاره راه ملهم از معرفت شناسي صدرائي و در پرتو كلام خداوند در قرآن، استعاره اي جوهري در تبيين بسياري از آموزه هاي فلسفه و عرفان اسلامي تلقي گرديده و از اعتبار بالايي در تقريرات هستي شناسانه پديده هاي اجتماعي برخوردار است.
در اين پژوهش ضمن تحليل محتواي كيفي، از روش نظرسنجي از خبرگان نيز بهره برداري شده تا ديدگاه پژوهشگران در معرض نقد صاحب نظران قرار گيرد.