بي توجهي مدل ها و سياست هاي متعارف نوآوري به دغدغه هاي اجتماعي و يا مسائل زيست محيطي، در کنار اهميت يافتن عدالت اجتماعي در ميان ساير اهداف توسعه، لزوم ارزيابي مدل هاي نوآوري بر اساس ميزان هماهنگي آن ها با اهداف عدالت را توجيه مي کند. اين مقاله با استفاده از روش تحليل مضموني، چارچوبي براي ارزيابي ميزان هماهنگي مدل هاي نوآوري با عدالت اجتماعي ارائه کرده و به وسيله آن دو مدل خطي نوآوري و رويکرد گسترده به نظام ملي نوآوري را ارزيابي و مقايسه کرده است. نتيجه اين ارزيابي نشان مي دهد که اگرچه هيچ يک از اين مدل ها هماهنگي کاملي با اهداف عدالت اجتماعي ندارند، اما هر يک از آن ها در برخي از موارد با معيارهاي ارائه شده براي ارزيابي مدل هاي نوآوري، انطباق بيشتري دارند. اگرچه بي توجهي مدل خطي نوآوري و نگاه نئوکلاسيک به نابرابري در دستاوردها باعث مي شود تا عليرغم تمامي ضعف هاي نظام ملي نوآوري گسترده در هماهنگي با معيارهاي عدالت، اين نظام به عنوان مدلي که داراي ظرفيت هاي بيشتري براي توجه به دغدغه عدالت اجتماعي است شناسايي شود.