علوم اجتماعي با موضوعاتي چون رفتار انسانها، گروه ها و جوامع، و به طور كلي سيستم هاي انساني و اجتماعي سرو كار دارند؛ موضوعاتي كه بسيار پويا و متغير بوده، ودر شبكه اي از تعاملات پيچيده شكل مي گيرند.اين مقاله ضمن تامل بر اين مهم، در صدد پاسخ به اين سوال است كه چرا با وجود تلاش هاي گسترده دانشگاه ها براي آموزش روش هاي نظريه پردازي و جديت به حل مساله، سير نظريه پردازي، به ويژه در حوزه علوم اجتماعي، با نوعي بن بست مواجه شده است. بدين منظور، ديدگاه هاي اساتيد سه گروه مديريت، روانشناسي و علوم سياسي مورد بررسي قرار گرفت و يافته هاي پژوهش حاكي از وجود موانع ساختاري، كاركردي،انگيزشي،و فرهنگي جوامع علمي در فرايند نظريه پردازي در علوم اجتماعي دارند. همچنين ادعاي اصلي پژوهش آن است كه علي رغم اهميت توجه به موانع ساختاري، كاركردي و فرهنگي، عدم توجه به فراگرد طبيعي نظريه پردازي در تاكيد بر شناسايي مساله و تمركز بر حل آن، يكي از دلايل اصلي ركود سير نظريه پردازي در قلمرو علوم انساني است.