خط مشي گذاري از وظايف حاکميتي به شمار مي رود و دانش آن ما را به فعاليت هاي خرد و کلان دولت در عرصه هاي مختلف رهنمون مي سازد. دانشگاه يکي از اين عرصه هاست که به منظور انسان سازي و ترويج فرهنگ، علوم و فنون داراي اهميت است و بايد از جهت شيوه و تعيين الگوي خط مشي به آن توجه شود. چه بسا کاربست الگوي نامناسب در خط مشي گذاري نظام دانشگاهي آن را از اهداف خود دور سازد و حتي مشکلات بيشتري را بر جامعه تحميل کند. در اين ميان استفاده از مدل ها يا مدل سازي از جمله تدابيري است که براي شناخت بهتر عوامل و متغيرهاي خط مشي گذاري در عرصه دانشگاه ارائه مي شود اما ميزان موفقيت و کارايي آنها با توجه به وضعيت امروزي مورد ترديد است. از اين رو اين مقاله در تلاش است به بررسي خط مشي هاي وضع موجود بپردازد تا بتواند ميزان بهره مندي آنها از مدل هاي جاري را تعيين کند و سرانجام به الگوي مناسبي دست يابد. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد شوراي عالي انقلاب فرهنگي که مرجع خط مشي گذاري آموزش عالي است در مجموعه مصوبات خود کم و بيش از همه الگوها استفاده کرده است اما الگوي پيشنهادي اين تحقيق (تلفيقي با رويکردي اقتضايي) حاصل ترکيب پنج الگوي سيستمي، فرايندي، عقلايي، جزئي تدريجي و نهادي است که به نظر مي رسد بتواند در مقابل نارسايي ها و محدوديت هاي کاربست مجزاي الگوها پاسخ گو و کارگشا باشد.