از مهمترين مسائل اجتماعي در امنيت ملي ج.ا.ايران، تنوع قومي است. به نظر مي رسد که اين تنوع قومي مي تواند هم منبع چالش باشد و هم فرصت هايي را براي رشد و توسعه کشور فراهم ساخته و منبع قدرت محسوب شود. هر يک از قوميت ها به شکل بالقوه، ظرفيت قابل توجهي براي ادغام در مصالح ملي، مشارکت سياسي و حفظ و حراست از کشور دارند، بنابراين تهديدهاي مطرح شده در مورد گروه هاي قومي، بيشتر بر اثر مشکلات مديريتي بوده و مي توان با مديريت مناسب ارزش هاي ملي و توسعه عدالت بين قومي، اين تهديدها را بر طرف ساخت. در اين پژوهش، ابتدا به روش اقدام پژوهي تاريخي و تفسيري، منابع بالقوه تعلق هاي ملي هفت قوم فارس، لر، بلوچ، ترکمن، عرب، کرد و آذري مورد شناسايي قرار گرفته و سپس با مراجعه به خبرگان و استفاده از فن (تکنيک) دلفي فازي، ضريب اهميت و تاثير اين مولفه در بروز بحران قومي يا تسريع روند توسعه هم افزا و همگرا، بررسي شده است.